Verhalen

Thu 28-Mar-24 - 19:52:06

<=== Naar de Inhoudsopgave

Jana ... is dood

Datum: Wed 01 July 1992
Door: Irina Drijfhout
Dit Verhaal gaat over: Personages

  • Overgenomen uit het blad Magister, nummer 35, juli 1992

    Jana is dood. Twee jaar lang ben ik met haar opgetrokken, negentien jaar was ze in haar eigen wereld. Een veelbelovende magiërsgezel, die het net een beetje begon te maken, onvoorwaardelijk trouw aan haar vrienden, impulsief op het roekeloze af. Dat is haar dood geworden. We hadden een priester van de vijand in een leeg graf opgesloten, bewusteloos en wel en wilden na een tijdje weten hoe het met hem was. "Wie kijkt er in het graf?" vroeg de spelleider. "Ik," zei Jana en voor ze het in de gaten had, zat er een offermes in haar magere lijfje. Dood. Niets meer aan te doen. Negentien jaar. Maagd, ook dat nog, terwijl ze helemaal niet van plan was om dat te blijven.

    Terwijl Jana's kameraden de boosdoener woedend en efficiënt een kopje kleiner maakten, zat ik wat verdwaasd om me heen te kijken. Dood? Dat kan toch niet? Ik had, voordat we gingen spelen, nog allerlei plannen voor Jana zitten maken. Jana zèlf had plannen. Ze was een eigen leven gaan leidenn en dat leven was ineens voorbij. Ik zat me daar om Jana te janken, alsof ik een vriendin verloren had. Ik was een deel van mezelf kwijt. Nooit meer een spreuk - ik kan niet meteen een andere magi¨r gaan spelen - nooit meer de druïde plagen, in ieder geval niet op dezelfde manier. Nooit meer mijn neusoptrekken als er in een herberg vis op tafel komt: zelf ben ik er gek op, maar zij had een keer drie dagen opgesloten gezeten in een ruim vol rotte vis. Ze is er niet meer.

    En dan zijn er nog de praktische problemen. Praktisch probleem nummer één: toen ik bij deze groep kwam, waren ze al een tijdje bezig en ik voelde me een blok aan iedereens been. Net op het moment dat mijn personage genoeg gestegen is om zelf iets te kunnen, moet ik opnieuw beginnen: wéér maandenlang zorgen dat ik vooral maar niemand in de weg loop. Praktisch probleem nummer twee: ik weet zelf wel wat er gebeurd is, maar mijn nieuwe personage niet, hoe onthoud ik wat ze wel en niet heeft meegemaakt? Praktisch probleem nummer drie: ik ben onderhand gewend geraakt om als Jana op de spelwereld, de andere personages en tegenspelers te reageren. Ik heb meteen een nieuw leven gegooid, een achtergrond bedacht en me in het personage ingeleefd. Volgens de spelleider was ik duidelijk iemand anders, maar tóch. Zoiets blijft hangen. Reflexen leer je niet zo gauw af.

    Op de een of andere manier verbaast het me niets. Als je je overal instort, word je nu eenmaal niet oud. Ik kon me ook eigenlijk niet voorstellen dat Jana het ooit tot meester zou brengen: het paste niet bij haar. Dat is wel geredeneer achteraf, maar het troost ... een beetje. Therapie en gespreksgroepen zijn doorgaans niets voor mij, maar nu zou ik willen dat er zoiets was als rouwverwerking voor rollenspelers.

  • <=== Naar de Inhoudsopgave